"Naród, który traci pamięć, traci sumienie”
Zbigniew Herbert
Dnia 15 marca 2023 r. w Centrum Spotkania Kultur w Lublinie odbyła się gala finałowa II Konkursu Poetyckiego „Niezłomni w moich oczach”.
Uczestnicy mieli za zadanie przesłać utwór poetycki poświęcony bohaterom Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Nasi uczniowie już kolejny raz wzięli udział w tym jakże ważnym wydarzeniu, które stanowi przede wszystkim głos młodego pokolenia mówiącego: pamiętamy i nie damy zapomnieć o tych, którzy zginęli w obronie Ojczyzny, a ich poświęcenie próbowano wymazać z kart historii lub okryć niesławą.
W tym roku na konkurs wpłynęło aż 325 prac, dlatego tym bardziej jesteśmy dumni z naszych uczniów, których wiersze zostały docenione przez jury. Pierwsze miejsce w kategorii klas IV-VI zajęła Lena Madyniak z klasy 6d. Swoim wierszem urzekła komisję, a piękną
i dojrzałą recytacją wywołała wzruszenie wśród zgromadzonej publiczności. Mateusz Nowak, uczeń 5c, uplasował się na III miejscu, a wśród klas VII-VIII drugie miejsce zajął Marcel Madyniak z klasy 8c.
Dla uczestników konkursu niewątpliwie niezapomnianym przeżyciem było spotkanie z przedstawicielami Rodzin Żołnierzy Wyklętych: Panią Krystyną Kozłowską - córką mjra Mariana Kozłowskiego ps. Lech oraz Panem Markiem Franczakiem - synem sierż. Józefa Franczaka ps. Laluś, którzy podzielili się swoimi bolesnymi wspomnieniami i przemyśleniami.
Gratulujemy naszym zwycięzcom talentu i dziękujemy za to piękne świadectwo patriotyzmu.
Opr. Monika Okońska
Lena Madyniak klasa 6d
Z przesłuchania anioła
– Imię, nazwisko!!! –
... krzyczy oprawca, tocząc z kłamliwych ust pianę,
Na młode wilczę, lat siedemnaście, w duchu wolności chowane.
Tonie więc w myślach, w Narewki blasku, w polach pokrytych zielonkawym zbożem.
Nie czuje bólu, kiedy upada, ni razów zadanych tępawym nożem.
Nie czuje bólu otwieranej skóry, ni smaku krwi dręczonej skroni,
Zawzięcie walczy o prawdę, wolność z serca czystego dobywając broni.
Ref.: Zapach rumianków, zielone brzozy są mu schronieniem przed ciosami wroga,
Wierność Ojczyźnie, Biało-Czerwonej, choć serce i duszę rozdziera trwoga.
Zaciska anioł oczu powieki, gdy kat chwyta żelaznego pręta,
Sowiecki diabeł duszę mu szarpie – anioł nie daje się za nic opętać.
Nie czuje bólu łamanych żeber, ni dźwięku miażdżonych młotkami dłoni,
Z apteczką w ręce, po leśnych polanach, watahę wilków oswojoną goni.
Ref.: Zapach rumianków, zielone brzozy są mu schronieniem przed zemstą wroga,
Wierność Ojczyźnie, Biało-Czerwonej, choć serce i duszę rozdziera trwoga.
– Dziecko! Kochanie! Jesteśmy z tobą – wiesz przecież, co robić trzeba...
– pociesza matka i ojciec młode, już patrząc na nie z bezkresu nieba.
Po kilku nocach kat kończy dzieło – niezłomną została wiara,
Zginie za Polskę, honor i męstwo – taka jest wilków ofiara.
Ref.: Zapach rumianków, zielone brzozy są mu schronieniem przed kulą wroga,
Wierność Ojczyźnie, Biało-Czerwonej, choć serce i duszę rozdziera trwoga.
Nie było salwy honorowej, lecz strzał wprzód nastoletniej głowy.
Tchórzliwy wyrok, pluton morderców – sąd kapturowy.
Wrzucono ciało do grobu nagie, przyjęła ziemia dziecię dręczone,
Już Matka Boska biegnie naprzeciw oddać mu swoją koronę.
Ref.: Zapach rumianków, zielone brzozy są mu schronieniem przed zdradą wroga,
Wierność Ojczyźnie, Biało-Czerwonej, otwarta do nieba droga.
Marcel Madyniak 8c
Historia wiernego wilka
Wyklętym ochrzcili, choć inne me imię,
Spod prawa wyjęli, tropili, aż zginę.
W nieznanej mogile złożyli me ciało,
Od zdrajców wyzwali, bo zabić to mało.
Najmilszej Ojczyźnie oddałem swe życie,
Walczyłem na froncie, walczyłem też skrycie.
Gdy czarny najeźdźca ciemiężył mój lud,
Ja w Szarych Szeregach, powstanie i głód.
Wolności też głodny, nadzieja na stos,
Czerwony okupant przesądził mój los.
Nie po to oddałem młodości mej lata,
By zawisł nad nami topór sowkata.
Potyczki, obławy, a domem mym las,
Stodoły, ziemianki - tułaczki to czas.
Dlaczego rodaku sprzedałeś się im?
I służysz zaborcy, nie widzisz swych win?
Zasadzka, w potrzasku, ostatni padł strzał...
To koniec! Dopadli! Żyć jeszcze bym chciał!
Lecz żywym nie wezmą: zawleczka i huk...
Co z Polską? Jęk ciszy... Dziś honor i Bóg.
Historia o leśnych już dzisiaj nie milczy,
Nie poszedł na marne Niezłomnych los wilczy.
I marca pierwszego sławimy ich czyn,
A Polska niech żyje! Choć poległ jej syn.
Mateusz Nowak 5c
Pamięć
Siedząc w ciszy myślę sobie,
kim Wyklęci dla mnie są?
Książką? Lekcją? Myślą cichą,
która szepcze do mnie wciąż:
Kim ty jesteś?
Co uczynisz?
Gdy i Ciebie wezwie los.
Abyś walczył za Ojczyznę,
gotów przyjąć każdy cios.
Bóg! Honor! Ojczyzna!
A na każdym z tych słów jest blizna.
Blizna żołnierzy Wyklętych przez wroga
zabitych, zdradzonych,
w pamięci potomnych zatarta ich droga.
Czytam nie wierzę,
odwagę ich podziwiam szczerze!
Nie uklękli,
nowej władzy się nie zlękli.
Niezłomni jak skała,
która mimo wiatru, deszczu, chłodu
nigdy się nie rozsypała.
Będę pamiętał zawsze i wszędzie,
ich pamięć nieść mnie przez życie będzie,
w przyszłość nieznaną.
Oby Bóg mnie nie doświadczył,
prób podobnych nie dał mi.
Lecz z pamięcią o Niezłomnych,
łatwiej walczyć będzie mi.
